 |
| Οι Πλάνητες "Αερίτες" δομούν με τα σώματά τους και χρησιμοποιούν αυτοσχέδιο σπίτι στη σκηνή της Μπιενάλε Χορού της Λυόν τον Οκτώβριο του 2014! |
ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΙΚΗ βρίσκω τη μέθοδο με την οποία οι "Αερίτες", η ελληνική ομάδα που ίδρυσαν το 2006 ο Δημήτρης Χαλαζωνίτης και η Πατρίσια Απέργη, εξερευνά σε βάθος την προέλευση και τις μεταλλαγές της τρέχουσας ταυτότητας του Νεοέλληνα και ευρύτερα του ανθρώπου, καταγράφοντας οτιδήποτε αφορά το σώμα-μέσα-στο-αστικό-περιβάλλον... Χοροθεατρική λοιπόν και μαζί πολιτική! Και δεν είναι -ως συνήθως- μια εξερεύνηση που περιορίζεται στα στενά ελλαδικά μας όρια, αλλά μια περιπλάνηση στου κόσμου τις σκηνές, όπως δείχνει και η τελευταία διεθνής συμπαραγωγή της ομάδας με τίτλο "Πλάνητες", που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Δρέσδη τον Σεπτέμβρη του 2013.
Προηγούμενες δουλειές της ομάδας, άλλωστε, έχει φιλοξενήσει και το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας (d.όπα! το 2011, Era poVera το 2012), συμβάλλοντας έτσι στην προβολή του διεθνούς προφίλ της, με αποκορύφωμα την ένταξή της στο πρόγραμμα της επετειακής 20ής διοργάνωσης (Ιούλιος 2014) με τους "Πλάνητες", που συνέχισαν το ταξίδι τους και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, με πιο ενδιαφέρουσα τη συμμετοχή στην περίφημη Μπιενάλε Χορού της Λυόν τον Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 2014! Η Ελλάδα επιτέλους παράγει εξαγώγιμη τέχνη και το κάνει με τρόπο εφάμιλλο του εξωτερικού, κι ας είναι σε πολύ μικρές δόσεις...
Στους "Πλάνητες", που σκηνοθετεί-χορογραφεί η Απέργη για την Μπιενάλε της Λυόν, πέντε νέοι άνδρες περφόρμερ πασχίζουν να επιβιώσουν καταγράφοντας την περιπέτεια του εν άστει σώματος. Η επιβίωση στον σύγχρονο κόσμο επανέρχεται ως κεντρικό θέμα στις χορογραφίες της. Η εικόνα του σημερινού ανθρώπου, όπως σωματοποιείται στην παράσταση, είναι η εικόνα του ανέστιου, του εκπατρισμένου, του μετανάστη, του ανθρώπου που αναγκάζεται να περιπλανηθεί, με το σώμα του να αποτελεί και το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο, τον μοναδικό του οίκο. Και βέβαια, ο εκπατρισμός εδώ δεν είναι ένα βίωμα καθαρά ελληνικό, καθώς στο κινητικό σώμα της παράστασης εντάσσονται και βηματισμοί από παραδοσιακούς χορούς της Ιρλανδίας, το ισπανικό φλαμένγκο, αραβικούς και αφρικανικούς χορούς, ώστε το διάβημα καθίσταται πολυπολιτισμικό, γι' αυτό και αναγνώσιμο σε διεθνές πλαίσιο. Εκείνο όμως που συνιστά την αιχμή του δόρατος είναι το πολιτικό στοιχείο. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αθεράπευτα εξαπατημένος και τραυματισμένος...
Στην αρχή, οι περφόρμερ του διαβήματος μάς κοιτάζουν καθισμένοι ασθμαίνοντας. Προφανώς το πέρασμά τους από τη σκηνή είναι ακόμη ένας διασταθμός, ένα σταυροδρόμι. Προηγουμένως πλανήθηκαν αλλού. Όταν σηκώνονται, οι καρέκλες τους σπάνε στα δύο και το μπαλωματικό, πολύχρωμο, μωσαϊκό χαλί -μεταφορά του πολυπολιτισμικού εδάφους της παράστασης- χάνεται κάτω από τα πόδια τους...
Στο τέλος, οι περφόρμερ εκθέτουν στη σκηνή, σε παράλληλες γραμμές, τα υπάρχοντά τους που βγάζουν από τις τσέπες τους, διάφορα εφήμερα πραγματάκια χωρίς κάποια ιδιαίτερη αξία για μας, όμως πολύ χρήσιμα για τους περφόρμερ, αφού με αυτά φτιάχνουν δρόμους για να βρουν την επιστροφή. Ή μήπως αφήνουν τα ίχνη τους για να τους βρούμε;
